Работы к фильму «Наша планета. Пресная вода», 2019, реж. Джефф Уилсон

 Работы

Дворяшина  Мария, 5 класс
Руководитель:  Чурсина   Наталья  Валерьевна

САМЫЙ ЦЕННЫЙ МИНЕРАЛ НА ЗЕМЛЕ
(Эссе на  документальный фильм  «Наша планета. Пресная вода»)

Фильм очень важный и актуальный, потому что в нём говорится о необходимости сохранения пресной воды для жизни на Земле. Пресная вода необходима не только людям, но и всему живому.  Мы должны бережно относиться  к воде и использовать её правильно и рационально, ведь это  самый ценный минерал на Земле!

Пресную воду тяжело получить. Воду можно сохранит, начиная с малого, например: экономить её, не загрязнять водоёмы и водохранилища. Ей нужно дорожить, потому что без неё на планете не будет жизни. Недостаток чистой пресной воды – актуальная проблема не только для стран, но и для материков. Африканский континент Пресная вода является проблемой для многих стран. В фильме показывают различных животных, которые живут в воде и тех, которые её пьют, но все они не выживут без воды.

Мне понравился фильм, так как он раскрывает тему недостатка пресной воды. Люди, которые посмотрят его, задумаются о необходимости бережного отношения к пресной воде.

Этот фильм заставил меня задуматься о том, что я недостаточно делаю   для  сохранения пресной воды, теперь я  буду больше беречь её. В этом фильме нет  моментов, которые мне не понравились. Фильм мне понравился.

БЕРЕГИТЕ ПРЕСНУЮ ВОДУ!  

Солнцева Алёна, 1 курс
Руководитель: Гудилина Светлана Ивановна

Пресная вода – жизнь.
(эссе на документальный фильм «Наша планета. Пресная вода»)

Документальный фильм «Наша планета. Пресная вода.» снятый режиссёром Джеффом Уилсоном, выпущенный в 2019 году, является одной из частей цикла документальных фильмов про фауну и флору планеты Земля. В данной части поднимаются глобальные проблемы бесконтрольной вырубки лесов, загрязнения океанов, из-за чего меняется климат планеты, вымирают многие животные. Фильм пытается наглядно нам показать, к чему приведут эти проблемы уже сейчас, в современном мире.

С первых минут фильм захватает красочными кадрами живой природы. На примере пустыни Центральной Австралии нам показывают, как при появлении пресной воды в этой местности зарождается жизнь. Когда вся пустыня наполняется водой, в образовавшемся озере Эйр появляется рыба, прилетают пеликаны, которые теперь могут размножаться, и продолжать свой род. Но на это у них есть всего несколько недель, ведь вода из пустыни снова уйдет на годы. Это захватывающий факт, который большинство людей и не знает, но он даёт понять, насколько пресная вода важна для жизни всей планеты, именно после этого фильм хочется продолжать смотреть.

С жаркой и засушливой пустыни мы перемещаемся на полюса Земли, где содержится 2/3 всей пресной воды в виде снега и льда. Но когда начинается весна, начинает таять замёрзшая вода, стекая по горным склонам, она наполняется кислородом, что даёт новую жизнь. И так происходит почти во всех частях нашей планеты.

Но природа, создавая удивительную новую жизнь, не может бороться с разрушительностью человека. Так многие животные уже вымерли или очень скоро вымрут. На примере реки Тиса в Венгрии мы видим, как человек пагубно влияет на природу. В течение трёх лет подёнки живут под водой в Тисе как личинки. Но теперь взлетая на поверхность, имея всего три часа, они размножаются, после чего умирают. Раньше над реками по всей Восточной Европе люди могли увидеть уникальное явление - миллионы танцующий подёнок. Но из-за повсеместного загрязнения рек, эти удивительные создания почти исчезли с лица Земли. И только очистка воды, сможет сохранить их жизнь.

Не только загрязнение водоёмов таит опасность для планеты, но и вырубка лесов способна влиять на круговорот воды в природе. Деревья в Амазонских джунглях могут давать тысячу литров воды в день, путём испарения влаги с листвы. Этот пар конденсируется в облака, а после увлажняет леса и даже создаёт бразильское болото Пантанал. Но с каждым годом, человек всё больше вырубает Амазонские джунгли, уменьшая количество влаги, что ведет к засухе.

Люди вредят не только природе, но и самим себе. Загрязняя реки, строя на них платины, мы меняем их течение, лишаем воду кислорода, из-за чего с каждым годом количество пресноводной рыбы уменьшается. Этой рыбой тысячи людей зарабатывают деньги, а самое главное питаются. В некоторых районах Земли люди уже высушили реки, оставили, как и себя, так и животных без доступа к пресной воде.

Этот фильм снят для широкой аудитории, что помогает множеству людей понять главную проблему не только фильма, но и нашей планеты. Великолепные виды природы, диких животных захватывают дух и располагают к просмотру. Но с каждой минутой фильм начинает раскрывать беды, с которыми сталкивается природа из-за человека. Несмотря на это, фильм остаётся красочным и держит внимание. В фильме есть не только настоящие кадры живого мира, но и графика, которая помогает наглядно показать исчезновение лесов, водоёмов. Атмосферу помогает создать и музыка, которая успокаивать и вовлекает в происходящее на экране, но в тревожные и важные моменты заставляет понять ужас происходящего с нашей планетой.

Меня этот фильм и правда заставил задуматься, о том, как люди влияют на природу и животных, а также на будущие поколения. Он поразил меня кадрами дикой природы, которые невозможно увидеть в большом городе, мне захотелось побывать там и увидеть всё это в живую. Но также он подарил мне осознания последствий моего отношения к окружающему, как к чему-то постоянному и нормальному, например, к огромному количеству пластика, мусора, вырубки деревьев, даже в городе. Благодаря этому фильму я смогла увидеть, как это влияет на природу, на животных и к чему это может привести в последствии. Я обязательно посмотрю всю серию этих фильмов, чтобы для себя составить полную картину глобальных экологических проблем нашей планеты.

Я хочу посоветовать всем посмотреть этот фильм, ведь нам кажется, что пресная вода — это данность и она будет всегда, но это не так. Действия людей влияют на животных, на реки, на моря, но всю планету. Важно уже сейчас начинать бороться с этим. Фильм не даёт чёткой инструкции как это сделать, потому что её нет. Но самое главное он делает, заставляет глубже изучить эту тему, потому что информирование об этой проблеме уже поможет. Если каждый человек хоть немного начнёт заботиться о природе, например, сортировать и сдавать пластик на переработку, это даст огромный результат. Фильм поднимает очень важную проблему для всего человечества и животного мира, которая пугает. Но в то же время фильм вдохновляет, даёт надежду, что природный мир возможно восстановить совместными усилиями. Своё эссе я хочу закончить цитатой из фильма: «Не только человеку нужна вода, в наших силах следить за тем, чтобы пресные водоёмы сохранялись и реки продолжали течь, чтобы дарить жизнь не только нам, но и животным».

Ярошкіна Ульяна, 10 клас
Кіраўнік: Паўлава Юлія Сяргееўна

ВАДА – ЖЫЦЦЁВЫ САСУД
(эсэ на навукова-папулярны фільм “Наша планета. Прэсная вада”)

Калі ёсць магія на гэтай планеце, яна змяшчаецца ў вадзе.

Лорэн Эйселі

Колькі на карце блакітных плямінак і кропелек! Гэта прыгожыя  рэкі, азёры, мары, акіяны. Яны густа рассеяны па ўсёй нашай планеце. Нездарма Зямлю называюць «блакітнай планетай», бо гэта адзіны куточак у Сусвеце, дзе прысутнічае дастатковая колькасць прыдатнай для выкарыстання вады. Жыццё на зямлі магчыма толькі дзякуючы наяўнасці вады. Вада – гэта адна з чатырох стыхій. Бурнай, імклівай, але ў той жа час спакойнай, чыстай, некранутай вада існавала да з’яўлення на Зямлі чалавека. Ён зрабіў яе іншай: атрутнай, знікаючай. Да гэтага часу чалавек шкодзіць вадзе, засмечваючы яе бытавымі адходамі. У навукова-папулярным фільме Джэфа Уілсана “Наша планета. Прэсная вада” чырвонай стужкай прасочваецца ідэя, што цуды прыроды, якія яшчэ захаваліся, трэба зберагчы дзеля росквіту чалавека і прыроды, дзеля будучыні.

На Зямлі ёсць рэгіёны, дзе з прэснай вадой ёсць вялікія праблемы – гэта пустыні, месцы, пазбаўленыя вады. Джэф Уілсан паказвае ў фільме пустыню Цэнтральнай Аўстраліі. Расліны і жывёлы прыстасоўваюцца да засушлівых умоў, што такое вада яны ўжо даўно забыліся. Але адзін раз у дзесяцігоддзе ў пустыні здараецца цуд, яна змяняе сваё аблічча: мусонныя аблокі, багатыя вільгаццю, якія фарміруюцца за 2000 тысячы кіламетраў  на поўначы, выліваюцца дажджом. Вада, якая падае з неба ў велізарных колькасцях, зменьвае пустыню, яна імкліва разносіцца па ўсёй тэрыторыі: рэкі пачынаюць напаўняцца вадой, пустыня ажывае, а разам з ёй самае вялікае возера Аўстраліі Эйр. Ніводны сантыметр пустыні не будзе абдзелены жыццём: вялікая колькасць рыбы накіроўваецца ў возера, да яго злятаюцца пеліканы, якія, магчыма, толькі аднойчы ў жыцці пабачаць возера на свае вочы. Трэба паспець накарміць птушанят, здабыць ежу. Вада – сапраўдная крыніца жыцця, а пераход ад росквіту да запусцення – з’ява выключная!

Пераносімся ў прыпалярныя льды, дзе сканцэнтравана амаль дзве трэція ўсёй прэснай вады. Гэты лёд ляжаў тут, магчыма, мільёны гадоў. А кожнае лета частка лёду растае, праразаючы шлях да сэрца леднікоў. Імкнучыся па горных схілах, ледзяная вада насычаецца жыватворным элементам – кіслародам. І кожны год у гэтыя воды імкнуцца ласосі. Адразу мне ўзгадваюцца азёры маёй роднай Беларусі, якія падараваў нам калісьці ледавік, які ссунуўся на нашу зямлю са Скандынавіі і растаў у нас. Пяць абледзяненняў было на тэрыторыі Беларусі. Апошняе, самае халоднае, вельмі паўплывала на наш сучасны рэльеф, таму катлаваны беларускіх азёр найчасцей ледавіковага паходжання. Лёд растаў, і вадаспадам пачала сцякаць з ледавіка вада ў вертыкальныя шчыліны, вымываючы невялікія, але глыбокія катлаваны. І там наліліся азёры, і там зараз багата рыбы.

Каля трыццаці працэнтаў прэснай вады знаходзіцца пад зямлёй унутры порыстых парод ці ў падземных азёрах і рэках. Вада растварае вапну, ствараючы велічныя і прыгожыя пячоры, якія ў большасці не заселены. Але там, дзе вада выходзіць на паверхню, віруе жыццё. Тут шмат рыбы і тых, хто любіць ёю паласавацца – выдры. Па ўсяму штату вада выходзіць на паверхню з самага буйнога назапашвання на планеце. Крыніцы напаўняюць усе рэкі і басейны, у якіх квітнеюць усе віды жыцця, у тым ліку легендарныя насельнікі Флорыды ламанціны. Але паўстае перашкода – людзі, якія здабываюць ваду з гэтых крыніц, забруджваюць іх. Чaлaвeк называе пpыpoдy cвaёй мaцi, cвaёй кaлыcкaй i ў тoй жa чac aднociцца дa яe пa-вapвapcкy. Чaлaвeк бяздyмнa бярэ aд яe ўcё, штo тpэбa ямy для жыцця, i з кoжным cтaгoддзeм бярэ ўcё бoльш i бoльш, i з кoжным cтaгoддзeм ягo aпeтыты paзpacтaюцца. Не трэба забывацца пра тое, што кoжны з нac – дзiця пpыpoды, кoжны з нac бeз яe пpocтa acyджaны нa гiбeль!

Пачынаем любавацца дробнымі рачулкамі Еўропы, дзе ўзмацненне тэмпературы паветра прыводзіць да росквіту новага жыцця. Гіганцкія насякомыя падзёнкі на рацэ Ціса ў Венгрыі усяго за тры гадзіны паспяваюць станцаваць і пакінуць патомства, перш чым памерці. Раней гэтым відовішчам можна было любавацца часта. І зноў умяшаўся чалавек. З-за паўсюднага ўмацавання берагоў і забруджвання рэк большая частка падзёнак знікла. Але ва ўмовах чыстых рэк дзікая прырода хутка аднаўляецца. Зноў узгадваецца мая краіна, якую называюць ciнявoкaю aд мнocтвa вaды нa нaшaй зямлi – кaлi пaдняццa ў кocмac цi xaця б зipнyць нa яe з-пaд кpылa caмaлётa, кoжны ўбaчыць, як янa ўcя ўпpыгoжaнa ciнiмi вaчaмi-люcтэpкaмi aзёp i cпaвiтa блaкiтнымi cтyжкaмi pэк. І тут, у самым цэнтры Еўропы, людзі cпycкaюць у pэкi cцёкaвyю вaдy aд cвaix пaceлiшчaў i гapaдoў, забруджваюць цудоўныя дары прыроды. На жаль, людзі i сёння нe навyчылicя paзyмнaмy кapыcтaнню пpыpoднымi бaгaццямi.

Рэкі часам бяруць свой пачатак не толькі на зямлі, а і ў небе: іх нараджаюць аблокі, якія ўтварыліся з дажджавых лясоў. Калі іх знішчыць, жыццёвы цыкл будзе парушаны. Пралятаючы над кантынентам, аблокі праліваюць ваду, арашаючы лясы і апрацаваныя землі. Зразумела, нельга абысці ўвагай і сезонныя змены, якія з кожным годам змяншаюць паток рэк, і яны сціскаюцца да некалькіх рачных пратокаў. Часам шлях уніз па рацэ перагароджваюць азёры. Разам яны складаюць у сорак разоў больш вады, чым усе рэкі свету. Напрыклад, у афрыканскім возеры Таньганьіка ўтрымліваецца пятая частка ўсёй прэснай вады на зямлі. Багата азёр і ў Беларусі, асабліва на поўначы. У нас іх называюць блакітнымі кара́лямі Беларусі. Самым вялікім з'яўляецца возера Нарач, якое мы называем сваім морам і тут жа дадаём:  “Нарач – дзіця акіяна[1]”. І яно зразумела, бо нам вельмі хочацца мець свой акіян, хоць вось такім чынам далучыцца да яго. Тут водзіцца больш за трыццаць відаў рыб.

Сваёй веліччу ўражвае рака Меконг у Паўднёва-Усходняй Азіі, якая дае харчаванне шасцідзесяці мільёнам людзей, а яе павадкавыя воды ствараюць буйнейшы арэал масавага размнажэння прэснаводнай рыбы. Паступова па руслу Меконга праходзіць столькі вады, што плошча возера Танлесап павялічваецца ў пяць разоў у параўнанні з сухім сезонам, з’яўляецца шмат рыбы, што дае людзям магчымасць для лоўлі і харчавання. Меконг падтрымлівае буйнейшы кантынентальны рыбны промысел у свеце. Але будучыня гэтай ракі, як і шматлікіх іншых рэк, знаходзіцца у небяспецы.  Мы змянілі плынь дзвюх трэціх самых доўгіх рэк, тым ліку з дапамогай плацін, таму плынь многіх рэк па ўсім свеце спынена.

Ва Усходняй Афрыцы ў парку Руаха ў Танзаніі сланы шукаюць ваду. Ім патрубуецца да трохсот літраў на дзень, але тут вады няма. Львам таксама яна патрабуецца, бо там знаходзіцца іх здабыча. І драпежнікі, і здабыча накіроўваюцца да рэк. У гэтай частцы Афрыкі яшчэ трыццаць гадоў таму назад рэкі не перасыхалі. А зараз, у сувязі з развіццём сельскай гаспадаркі, у вярхоўях рэк у перыяд засухі рэкі перасыхаюць да невялікіх вадаёмаў. Цяжкія засухі заўсёды былі часткай жыцця Усходне-Афрыканскіх раўнін, але зноў чалавек умешваецца ў справы прыроды. Ва ўмовах глабальнага пацяплення ён забірае столькі вады на свае патрэбы, што засухі становяцца ўсё больш частымі і суровымі.

Рака Плат у Паўночнай Амерыцы. Кожны год канадскія жоравы прыбываюць сюды па дарозе на поўнач. Гэта адна з найвял ікшых міграцый на планеце. Калісьці рака залівала прэрыі на паўтара кіламетры ва ўсіх напрамках. Гэта было ідэальнае месца для харчавання і адпачынку жораваў. Зараз людзі запрудзілі раку, забраўшы столькі вады на свае патрэбы, што жоравам месца амаль не засталося. Спецыялісты па ахове прыроды кіруюць патокам вады ў рацэ так, каб на ёй захоўваліся пясчаныя водмелі, так неабходныя жоравам.

Прэсная вада – вялікая каштоўнасць. Яна патрэбная ўсім жывым арганізмам. Захаваць запасы прэснай вады, кантраляваць яе размеркаванне – значыць выратаваць жыццё на Зямлі. А прырода за гэта аддзячыць чалавеку дабром!

Літаратура

1. Сіпакоў Я.Д “Зялёны лісток на планеце зямля”., Мн., 2006